
Mein Schwiegervater weiß ich, wo der beerdigt ist, weil die warn ja immer untn (in Slowenien) zuhause, meine Schwiegermutter war von der Brucker Seite, die hat kein Wort Slowenisch können, obwohl sie schon immer untn war. Mein Schwiegervater hat beides können, eines so gut wie das andere. Der Schwiegervater war dann, wie die Serben wieder kommen sind, die "Tito" dann, ein zu deutsch angesehner Mensch. Der hat müssn kassiert werdn. Der ist dazu gekommen zu einem ganz großn Transportwagn, hat ein Chauffeur dann noch erzählt. Der hat auch nicht sagn können: "Nein, ich tu es nicht", der war ja selbst Soldat. Der hat sie hingeführt in der Marburger Nähe, ganz herobn, und habn sich müssn ihr eigenes Grab schaufeln, auch mein Schwiegervater, dann sind sie hineingeschossn wordn. Ist auch keines natürlichn Todes gestorbn. Und die Schwiegermutter daheim vor lauter Trauer. Sie hat nicht mehr wolln, bis 48 hat sie gelebt, aber dann ist es aus gewesn.
Wir habn ja müssn (zurückkehren aus Svečina), wir sind ja hinausgeworfn wordn. Das war ja muss, wir warn ja zu deutsch, wir warn ja Deutsche untn. Und die habn ja weggehört. Vor uns ist das Haus zugesperrt wordn, von zwei Leutn, die untn für das beauftragt warn. Und einer war da sogar dabei, der uns ja sehr gut gesinnt war, der hat sich so entschuldigt. Hat er gesagt, er kann nichts dafür, er muss von der Behörde aus. Und ist einer, ein Uniformierter dabei gewesn und der andere, der war ein ehemaliger Verwalter, der später dann selber heraufgegangen ist, weil sie ihn auch nicht geduldet habn untn. Aber damals hat er uns müssn das Haus zusperrn gehn. "Ihr könnts ja bleibn", hat es geheißn , "aber ihr müssts mit dem zufriedn sein." Und was hättn wir dort untn gemacht, wovon hättn wir gelebt? Keinen Betrieb weiter habn dürfn, gar nichts. So sind wir halt einfach gegangen. In unserem Ort warn nicht so viele, ja es warn auch Angesiedelte, Südtiroler warn dort auch, die habn ja auch müssn gehn.
Za tasta vem, kje je pokopan, saj so bili vedno doma tam doli (v Sloveniji). Moja
tašča je bila doma blizu Brucka in ni znala niti besedice slovensko, čeprav je bila
od nekdaj doli. Tast je znal oba jezika, oba enako dobro. Ko so Srbi ponovno prišli,
je bil tast za njih preveč nemško usmerjen. Morali so ga „pokasirati“. Njega in
druge so naložili na velik kamion, o tem je pripovedoval šofer, ki ni mogel reči ne,
saj je bil vojak. Peljal jih je v bližino Maribora, morali so si skopati lasten grob,
tudi moj tast, in potem so jih ustrelili. Torej tudi on ni umrl naravne smrti. Tašča,
njegova žena, pa potem doma od same žalosti. Ni več želela živeti, do 1948. je živela, potem pa je bilo konec.
Morali smo zapustiti Svečino, saj so nas vrgli ven. Morali smo, saj smo bili za njih Nemci, in ti so morali proč. Pred nami so zaklenili hišo, dva moža, ki sta bila spodaj za to pooblaščena. Eden od njiju je bil moški, s katerim smo si bili zelo dobri. Tako se je opravičeval. Rekel je, da nič ne more za to, to počne zaradi oblasti. Zraven je bil eden v uniformi. Drugi je bil bivši upravitelj, ki je potem sam prišel gor, ker tudi njega niso spodaj trpeli. Toda takrat nam je oral zakleniti hišo. Lahko ostanete, so nam rekli, a to je tudi vse. Kaj naj bi delali? Od česa živeli? ismo več smeli imeti trgovine, ničesar. Smo pač preprosto šli. V naši vasi nas ni bilo dosti, nekaj tujcev je sicer bilo, tudi Južni Tirolci; tudi ti so morali iti.